توسط : بانو ایران درّودی بانوی نور، رنگ و اندیشه
در جهانی که گاه زن بودن به خودی خود چالشی بزرگ است، زنانی هستند که نه تنها خود را ساخته‌اند، بلکه جهانی تازه خلق کرده‌اند؛ جهانی که از قاب نقاشی فراتر می‌رود و تا عمق روح انسان نفوذ می‌کند.
ایران درّودی، بانوی بزرگ نقاشی ایران، یکی از همین زنان است.
او در ۱۱ شهریور ۱۳۱۵ در مشهد به دنیا آمد. پدرش تاجر و مادرش خانه‌دار بود، اما از همان کودکی، ایران با رنگ و نور زندگی می‌کرد. تحصیلاتش را در فرانسه، بلژیک و آمریکا ادامه داد؛ در رشته‌هایی چون نقاشی، تاریخ هنر، و کارگردانی تلویزیون.
وقتی به ایران بازگشت، نگاهش جهانی شده بود، اما دلش هنوز برای خاک ایران می‌تپید.
درّودی نقاشی بود که از سبک‌های غربی الهام می‌گرفت، اما آثارش عمیقاً ایرانی بود. آثار او ترکیبی از سوررئالیسم، نور عرفانی و مفاهیم فلسفی هستند؛ تابلوهایی که نه صرفاً زیبا، بلکه متفکرانه‌اند.
در نقاشی‌هایش کویر، اسب، آتش، نور، انسان و گاه تنها یک نگاه، جان می‌گیرد.
«در نقاشی‌هایم، آفتاب را از درونم می‌تابانم.»
نقاشی‌های ایران درّودی بارها در پاریس، نیویورک، تهران و توکیو به نمایش درآمدند. آثارش در کلکسیون‌های هنری بزرگ دنیا نگهداری میشود، اما خودش همیشه می‌گفت:
«هیچ‌گاه مادیات، مرا برای نقاشی وسوسه نکردند. من با درد نقاشی می‌کنم، با امید، با ایران.»
ایران درّودی فقط یک نقاش نبود. او نویسنده کتاب پرفروش «در فاصله دو نقطه» نیز بود؛ کتابی که روایتی شاعرانه از زندگی و نگاه فلسفی‌اش به هستی است. او همچنین از اولین زنانی بود که برنامه‌های تلویزیونی هنری در ایران ساخت و در زمان خودش، صدایی متفاوت و جسور در رسانه ملی بود.
درّودی در سال‌های پایانی عمر، با شور بسیار، پیگیر تأسیس موزه‌ای برای آثارش در تهران بود. آرزویی که با وجود تلاش فراوان، به دلیل کم‌توجهی مسئولان، تا پایان عمرش محقق نشد.
ایران درّودی در مهر ۱۴۰۰ چشم از جهان فروبست، اما تابلوهایش هنوز در دل نور زنده‌اند. او رفت، اما مثل خورشید، هر روز در قاب ذهن دوست‌داران هنر طلوع خواهد کرد.
«من زن ایرانی‌ام. ریشه‌ام در خاک است، روحم در باد و اندیشه‌ام در آسمان.»
برای بیشتر خواندن :
یادنامه ایران درودی در همشهری آنلاین
برای مطالعه :
